Een zwervend bestaan...

Daarvan zien we al gauw sporen als we de drukke stad Jeruzalem verlaten in zuidoostelijke richting. We zijn nog maar net Ma'ale Adumim voorbij en zien de meest wankele vormen van wonen op de heuvels van de woestijn van Judea. Soms lijkend op een nomadentent zoals we ons die voorstellen uit de tijd van de aartsvaders, soms met hout en golfplaten meer lijkend op krottenwijken die we elders in de wereld aantreffen. Wat verder van de stad af zien we nog kudden rondtrekken. Geiten, schapen, enkele kamelen, drie ezels...

de paden op, de lanen in.....

Wij zijn met de bus op weg naar het gebied langs de Dode Zee om op onze excursiedag te gaan zwerven in de omgeving van Ein Gedi, in de voetsporen van David die in dit gebied rondtrok toen hij op de vlucht was voor Saul. (zie o.a. 1 Samuël 24)
We stappen uit en na een "bakkie onder een afdakkie" gaan we samen op pad naar Wadi Arugot die we gaan volgen tot 'De verborgen Waterval'. Het blijkt een flinke klim door rotsachtig terrein te zijn, maar wat genieten we van de prachtige natuur en de heerlijke temperatuur! (ca.23 gr.)

We lezen de geschiedenis van David en krijgen een plaatje bij het verhaal. Ook gaan verschillende psalmen die David schreef meer voor je leven als je in deze omgeving bent geweest. We ervaren het als heel bijzonder om hier te zijn.

Gewoonlijk is de zondag onze excursiedag en houden we de zaterdag, shabbat, aan als rustdag. Op die dag bezoeken we een gemeente. We leiden ook daarin een zwervend bestaan, om meer te ontdekken van het gemeenteleven hier. Zo bezochten we al twee heel verschillende messiasbelijdende gemeentes, een Baptisten gemeente en de Anglicaanse gemeente van Christ Church.Voor komende zondag is het plan om naar een Arabische kerk in Bethlehem te gaan en zijn we uitgenodigd bij enkele families voor een bezoekje. Afgelopen Shabbat brachten we een bezoek aan de grote synagoge in het hart van Jeruzalem.
We troffen het! Er was een bijzonder feestelijke bijeenkomst. Een 13 jarige jongen mocht als Bar Mitzva voor het eerst een gedeelte voorlezen uit de Thorarol. De "Chazan" die voorgaat bij het zingen van de gebeden blijkt een prachtige stem te hebben. Het gezang, de gebeden, de ontspannen atmosfeer, de rondlopende kinderen, de toewijding en de onderlinge genegenheid die we waarnemen, maar vooral de aanwezigheid van de Eeuwige, die troont op de lofzangen van zijn volk; alles bij elkaar maakten het tot een heel bijzondere belevenis.

Naast Leren en Bidden, komt ook nog steeds het Dienen aan bod. Elke week zwerven we vier dagen uit naar de drie werkplekken waar we ons mogen inzetten en waar we in eerdere blogs al over schreven. Voor Wanda en mij is dat een dagbesteding voor blinde en zeer slechtziende, lichamelijk en verstandelijk beperkte jongvolwassenen. De groep waar ik mag helpen is het "laagst" qua niveau. Van de vijf jongens is er maar één die nog een beetje kan praten. De anderen begrijpen alleen eenvoudige opdrachten en vragen. Ze kunnen wel min of meer lopen, maar zijn ook wat betreft het gebruik van hun handen beperkt. Toch wordt er nog geprobeerd met deze jongens te "werken".

Het werk bestaat uit het vullen van zakjes met snoep. Er zijn er twee met wie we dat elke dag nog een poosje proberen te doen, met anderen af en toe. Daarnaast wordt er elke dag een activiteit aangereikt. Er komt een sportleraar, die met hen probeert wat bewegingsoefeningen te doen; een dramalerares die op een heel creatieve manier probeert met de groep iets uit te beelden; een jonge vrouw die iets lekkers met hen maakt onder het kopje:' Kook-workshop ' ;een jongen die muziek maakt en hen daarbij betrekt.

Het is allemaal heel eenvoudig maar daarom juist zo bijzonder.
Het overgooien van een bal...het voorlezen van een boekje...
het zingen van een liedje...het helpen met eten...
Het zijn kostbare mensenkinderen en we voelen ons bevoorrecht dat we een poosje met hen mogen optrekken.

 Als baanbrekers-nomaden...

Nelleke