leren......, bidden........., dienen......

Naast onze werkzaamheden in de diverse instellingen maken we ook excursies. Afgelopen weekend zijn we o.a. naar Haifa, een grote havenstad in het noorden van Israël geweest. Voor deze trip hebben we een auto gehuurd en met Emmy aan het stuur en NelNel als onze persoonlijke GPS, raceten we over 's Heren wegen.
Onderweg hebben we genoten van het mooie landschap.

Emmy en Nel bij de auto.

Onze eerste stop was in Shefar Amer een Arabisch dorp vlakbij Haifa, waar we ontvangen werden door een Arabisch echtpaar dat vanuit een christelijke levensvisie de eenheid tussen Joodse en Arabische gelovigen wil bevorderen.

Verder bieden ze hulp aan gezinnen. Ze bezoeken gevangenen, organiseren Bijbelstudies en kinderkampen en verlenen zorg aan verslaafden. Ze zijn dit werk in 1984 gestart en het is intussen flink uitgebreid. De hele familie is erbij betrokken en er zijn ook vrijwilligers die mee werken. Het was goed om met elkaar dit werk aan God op te dragen.

We gingen daarna naar Haifa, waar we voor 2 nachten logies hadden geboekt in Beit Skandinavia.

 Dit is een Guesthouse, opgericht door mensen uit Noorwegen. Er was daar een internationaal gezelschap en we zijn daar warm ontvangen. We hebben daar de Shabbatsmaatijd meegemaakt.

Op Shabbat hebben we de dienst bij gewoond in Ishfia, een dorpje op de Karmel. 'Kehilat ha Karmel', is een Messiaansegemeente waar Joodse-, Arabische- en gelovigen uit de Gojiem samenkomen. De gemeente is in 1991 gestart op de Karmel. Hun motto komt uit 1Koningen 18:30 - naar aanleiding van het verhaal van Elia, die na zijn treffen met de Baalpriesters, het altaar van de Heer herstelde. Behalve de samenkomsten doen ze veel sociaal werk in de verslavingszorg, voedsel- en kledingprogramma's, onderwijs en opvang van Soedanese vrouwen. Het was heel fijn om daar de dienst bij te wonen.

's Middags werden we rondgeleid in Haifa.

Haifa is een grote stad met een oude historie. Halverwege de 19e eeuw was er sprake van grote bloei. Deze werd vooral gebracht door een groep Duitsers, die zich Tempeliers noemden. Zij verwachtten spoedig de bouw van de 3e tempel en de komst van de Messias en vestigden zich in Haifa. Tijdens de 1e wereldoorlog werden ze door de Engelsen, die toen het mandaat over Israël hadden, gezien als agressors en in kampen geinterneerd. Hierna kwamen ze wel weer terug. Tijdens de 2e wereldoorlog gebeurde dit weer en daarna is deze groep niet weer in Haifa terug gekomen. Wel zijn er op verschillende huizen nog tekenen van hun aanwezigheid te zien.

Tempeliershuis.

We werden rondgeleid door een Nederlandse vrouw, die getrouwd is met een Arabische christen. Zij heeft met haar man een stichting die onderwijs verzorgt aan Arabische christelijke jongeren.Veel van hen gaan naar het buitenland om te studeren, omdat ze in Israël minder mogelijkheden hebben en komen dan vaak niet meer terug. Zij vertelde dat in Haifa de Arabische en Joodse bevolking in goede verstandhouding samenleeft.

We zijn de volgende dag, weer naar Jeruzalem gereden. Met Emmy als chauffeur en met NelNel als GPS reden we via Tel Aviv en Jaffo naar Jeruzalem. In Jaffo bezochten we het huis van Simon de Leerlooier, waar Petrus op het dak zijn visioen kreeg en daarna een ontmoeting met Cornelius had. (Handelingen 10)

Loes en Hendrien voor het huis van Simon de Leerlooier

Na een wandeling over het strand gingen we weer naar Jeruzalem.

Ik heb genoten van dit weekend, heb veel geleerd en vond het fijn om andere christenen te ontmoeten en samen te bidden.

Wanda.

bijzondere ontmoetingen.....

Tijdens ons verblijf in Israël zijn één van de mooiste dingen die we meemaken de bijzondere ontmoetingen. In Jeruzalem en omgeving ontmoeten we allerlei soorten mensen. Orthodoxe joden, toeristen uit alle delen van de wereld, winkeliers, zowel van de Arabische als Joodse bevolking, andere vrijwilligers en collega's. Soms hebben we de kans om wat langer te praten met mensen.

Vandaag hebben we een kerk bezocht in Bethlehem. Een Arabische dienst met Engelse vertaling via een apparaatje met een oortelefoontje. Bijzonder om in dit gebied ook hetzelfde evangelie te horen als in onze eigen kerken in Nederland. Er is enthousiaste aanbidding met prachtige liederen in een andere taal, maar geïnspireerd door dezelfde Geest en we ervaren dezelfde gemeenschap.

Na de dienst zijn we uitgenodigd bij een gemeentelid thuis om daar te lunchen. We zijn onder de indruk van hun gastvrijheid en de uitgebreide maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Helemaal als ze hun getuigenis vertellen en over hun leven van nu, zijn we geraakt. We zijn bij een jong gezinnetje met twee kleine kinderen. Ondanks dat ze zelf beslist geen gemakkelijk leven hebben, zetten ze zich in voor anderen.

Ook genieten we van de verhalen van onze vrienden, die voor langere tijd uitgezonden zijn. Hoe God hun geleid heeft om naar Israël te komen en hen al jarenlang gebruikt om Zijn liefde uit te delen aan (kwetsbare) mensen, zowel aan Joden als Arabieren. Bijzonder om te horen, dat God ook altijd trouw is en voorziet in wat nodig is, om te kunnen doen waartoe God hen heeft geroepen.

Wat mij opvalt is dat God vaak in zulke eenvoudige dingen door hen en ons heen werkt. We mogen tot zegen zijn voor de kinderen, de gehandicapten en mensen die vanuit maatschappelijk oogpunt niet zoveel te bieden hebben. Juist deze mensen heeft God speciaal op het oog. Zij zijn als parels en de diamantjes voor Zijn kroon.

In de korte tijd dat wij van deze cultuur en omgeving mogen proeven merken, we hoe snel we als vrijwilliger een band op bouwen met de mensen waar we vier dagen per week mee werken. Op al onze werkplekken maken we lief en leed mee.

Enige tijd geleden is in de zorginstelling waar Loes en Emmy werken, een afdeling dicht gegaan, omdat er geen geld meer was. Een aantal bewoners is toen naar huis gestuurd, hoewel deze wel veel zorg nodig hebben. Ouders en familie zijn niet altijd in staat of in de gelegenheid om deze zorg in voldoende mate te bieden.
Een goed bericht is dat alle openstaande tekorten van de instelling door een grote donatie afgelost konden worden.

Hoewel twee maanden eigenlijk te kort is, (is onze eenduidige conclusie) denk ik dat alle ervaringen en ontmoetingen tot nu toe, al een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Gelukkig hebben we nog wel een paar weken te gaan.....

Emmy

Een zwervend bestaan...

Daarvan zien we al gauw sporen als we de drukke stad Jeruzalem verlaten in zuidoostelijke richting. We zijn nog maar net Ma'ale Adumim voorbij en zien de meest wankele vormen van wonen op de heuvels van de woestijn van Judea. Soms lijkend op een nomadentent zoals we ons die voorstellen uit de tijd van de aartsvaders, soms met hout en golfplaten meer lijkend op krottenwijken die we elders in de wereld aantreffen. Wat verder van de stad af zien we nog kudden rondtrekken. Geiten, schapen, enkele kamelen, drie ezels...

de paden op, de lanen in.....

Wij zijn met de bus op weg naar het gebied langs de Dode Zee om op onze excursiedag te gaan zwerven in de omgeving van Ein Gedi, in de voetsporen van David die in dit gebied rondtrok toen hij op de vlucht was voor Saul. (zie o.a. 1 Samuël 24)
We stappen uit en na een "bakkie onder een afdakkie" gaan we samen op pad naar Wadi Arugot die we gaan volgen tot 'De verborgen Waterval'. Het blijkt een flinke klim door rotsachtig terrein te zijn, maar wat genieten we van de prachtige natuur en de heerlijke temperatuur! (ca.23 gr.)

We lezen de geschiedenis van David en krijgen een plaatje bij het verhaal. Ook gaan verschillende psalmen die David schreef meer voor je leven als je in deze omgeving bent geweest. We ervaren het als heel bijzonder om hier te zijn.

Gewoonlijk is de zondag onze excursiedag en houden we de zaterdag, shabbat, aan als rustdag. Op die dag bezoeken we een gemeente. We leiden ook daarin een zwervend bestaan, om meer te ontdekken van het gemeenteleven hier. Zo bezochten we al twee heel verschillende messiasbelijdende gemeentes, een Baptisten gemeente en de Anglicaanse gemeente van Christ Church.Voor komende zondag is het plan om naar een Arabische kerk in Bethlehem te gaan en zijn we uitgenodigd bij enkele families voor een bezoekje. Afgelopen Shabbat brachten we een bezoek aan de grote synagoge in het hart van Jeruzalem.
We troffen het! Er was een bijzonder feestelijke bijeenkomst. Een 13 jarige jongen mocht als Bar Mitzva voor het eerst een gedeelte voorlezen uit de Thorarol. De "Chazan" die voorgaat bij het zingen van de gebeden blijkt een prachtige stem te hebben. Het gezang, de gebeden, de ontspannen atmosfeer, de rondlopende kinderen, de toewijding en de onderlinge genegenheid die we waarnemen, maar vooral de aanwezigheid van de Eeuwige, die troont op de lofzangen van zijn volk; alles bij elkaar maakten het tot een heel bijzondere belevenis.

Naast Leren en Bidden, komt ook nog steeds het Dienen aan bod. Elke week zwerven we vier dagen uit naar de drie werkplekken waar we ons mogen inzetten en waar we in eerdere blogs al over schreven. Voor Wanda en mij is dat een dagbesteding voor blinde en zeer slechtziende, lichamelijk en verstandelijk beperkte jongvolwassenen. De groep waar ik mag helpen is het "laagst" qua niveau. Van de vijf jongens is er maar één die nog een beetje kan praten. De anderen begrijpen alleen eenvoudige opdrachten en vragen. Ze kunnen wel min of meer lopen, maar zijn ook wat betreft het gebruik van hun handen beperkt. Toch wordt er nog geprobeerd met deze jongens te "werken".

Het werk bestaat uit het vullen van zakjes met snoep. Er zijn er twee met wie we dat elke dag nog een poosje proberen te doen, met anderen af en toe. Daarnaast wordt er elke dag een activiteit aangereikt. Er komt een sportleraar, die met hen probeert wat bewegingsoefeningen te doen; een dramalerares die op een heel creatieve manier probeert met de groep iets uit te beelden; een jonge vrouw die iets lekkers met hen maakt onder het kopje:' Kook-workshop ' ;een jongen die muziek maakt en hen daarbij betrekt.

Het is allemaal heel eenvoudig maar daarom juist zo bijzonder.
Het overgooien van een bal...het voorlezen van een boekje...
het zingen van een liedje...het helpen met eten...
Het zijn kostbare mensenkinderen en we voelen ons bevoorrecht dat we een poosje met hen mogen optrekken.

 Als baanbrekers-nomaden...

Nelleke

oliebollen bij de barbeque..

Hoogste tijd voor een volgend verhaal voor de weblog. Wat gaat een week snel. Sinds ons kerstfeest is er al weer heel wat gebeurd. We hebben met elkaar oud en nieuw gevierd in ons appartement met oliebollen van Hendrien en een DVD met conferences van Toon Hermans uit 1958. Heerlijk. Het enige dat ontbrak was het vuurwerk. Wel werden we getrakteerd op klokgelui om 12.00 uur. Al met al een sfeervolle en gezellige tijd met elkaar.

Omdat Loes en Emmy met kerst hebben gewerkt, waren ze op nieuwjaarsdag vrij. Heerlijk om even tot rust te komen. Een aantal van ons hebben wat in de lappenmand gezeten en zijn nog herstellende van hoestbuien.

stoombadje

Het is leuk dat we vanuit ons plekje makkelijk naar de oude stad of naar de nieuwe stad kunnen lopen. We genieten ervan om in onze vrije tijd zelf erop uit te kunnen gaan. Er zijn zo veel leuke winkelstraatjes en historische plekjes om te bekijken.

Loes kwam met Hendrien en Linda in een winkeltje, waar ze aan de praat raakten met de verkoopster. Zij was erg geïnteresseerd in het vrijwilligerswerk dat we doen. Hendrien vertelde, dat ze  in een Joods huis werkte in de buurt waar deze vrouw ook bleek te wonen. De verkoopster vroeg ook naar het werk van Loes, maar toen ze hoorde dat dit in Arabisch gebied was, zagen we haar gezicht betrekken. Dit maakt weer eens duidelijk hoeveel pijn, onbegrip en wantrouwen er tussen beide bevolkingsgroepen leeft.

Op Jemima, waar Loes en Emmy werken, is ook uitgebreid kerst en oud en nieuw gevierd. Op oudejaardag was 's middags een van de Nederlandse medewerkers druk in de weer om een enorme hoeveelheid oliebollen te bakken. Traditie bij de Arabieren is om op oudejaarsavond te barbequeën en vuurwerk af te steken. De verschillende tradities gaan prima samen!

Nu we er een paar weken zijn, leren we de kinderen wat beter kennen en raken we meer vertrouwd in het huis. De kinderen zijn vrij ernstig gehandicapt, maar erg lief. Loes werk op een zorgafdeling met 5 kinderen, waarbij ze mag helpen douchen, aankleden en eten geven. Soms een eindje wandelen met één van de kinderen. Met een paar kinderen is het moeilijk om contact te maken. Twee kinderen zijn zowel doof als blind. Als je dan merkt dat kinderen positief reageren op je aandacht, doordat ze gaan lachen of dat je merkt dat ze zich gaan ontspannen, geeft dat veel voldoening. Emmy werkt op het schooltje van Jemima, in een klasje met 5 of 6 kinderen. Op school wordt met de kinderen gespeeld en geprobeerd nieuwe vaardigheden aan te leren. Er worden veel liedjes gezongen en kleine leerspelletjes gedaan. Eten geven en knuffelen hoort ook bij het programma.

Zondag is onze excursie dag en vandaag hebben we met een voor ons bekende Nederlandse gids de City of David bekeken. Een wandeling door de geschiedenis van de tijd van David, de watertunnels van Hiskia en de tempel die in het jaar 70 verbrand is door de Romeinen. Op de herstelde trappen van de tempel hebben we uitkijkend over het Kidrondal en de Olijfberg, gebeden voor de vrede van Jeruzalem.

Loes en Emmy