Drie keer Kerstfeest in Jerusalem.

Heel bijzonder om dat dit jaar hier, in Jerusalem te vieren.
Op Kerstavond zijn we als groep al rond half vijf naar de Oude stad gewandeld.
We hebben daar voorafgaand aan de kerkdienst, een heerlijke falafel gegeten, vlakbij het tempelplein. Ons doel voor die avond was de zangdienst in Christchurch bij de Jaffagate, mee te maken.
Dit was een open, laagdrempelige dienst waar Engelse en Hebreeuwse liederen werden gezongen.
Deze dienst is door verschillende kerken samen georganiseerd.

Kerstdienst in Christchurch

Na de dienst was er op het binnenplein soep, gluhwein en ontmoeting. Er hing een mooie en warme sfeer.
Op eerste Kerstdag zijn we opnieuw naar Christchurch gelopen om de morgendienst mee te maken.
Het was bijzonder omdat er veel aandacht was voor de kinderen en we avondmaal vierden op een manier die wij niet kenden.
We werden namelijk uitgenodigd om voorin te knielen. Vervolgens moest je je hand openhouden en werd de matze in je hand gebroken. We ervoeren op deze manier heel veel eerbied voor het offer van Jezus. Ook was er gelegenheid voor gebed en hebben we elkaar de vrede van God toegewenst.
Mooi om samen met allerlei nationaliteiten, dit feest te beleven.
Thuis hebben we 's avonds bij de maaltijd, met als hoofdgerecht shepherd' s pie, opnieuw stilgestaan bij het heilsfeit dat Hij is gekomen voor Zijn volk en voor ons . We hebben met elkaar hiervoor gedankt  en hadden eigenlijk weer een soort dienst.
De volgende dag nog vol van dit Kerstfeest mochten we weer naar onze werkplek.
We hopen dat we iets mogen doorgeven van wat ons deze afgelopen dagen zo blij heeft gemaakt.

Onze werkplek

Van maandag tot en met donderdag gaan we 's morgens om 7.45 uur aan onze wandeling beginnen.
Eerst zeven trapjes van tien treden, dan door het hek, dan de berg oplopen, puf, puf.
Na een kwartiertje zijn we bij de bushalte.

de traptreden bij ons huis

Bus 72 brengt ons via de Hebronroad, na een half uurtje rijden, naar een Joods huis voor gehandicapten.
Je merkt dat de sfeer onderling goed is. Het tempo ligt een stuk lager dan dat wij gewend zijn.
Wij helpen mee op de activiteitenafdeling en in de keuken.
Op de afdeling is het een komen en gaan van bewoners in electrische rolstoelen en enkelen
die nog kunnen lopen.
Wij helpen bijvoorbeeld mee met borduren, plakken, tekenen, een salade maken, plantjes verpoten en een balspel spelen.
Om 10.00 uur wordt er koffie, thee of chocola gedronken aan een lange tafel en van alles verteld in het Ivriet. Er is veel lol met elkaar. Wij kunnen dit vaak niet volgen.
Wel is er een oudere medewerker die goed Engels spreekt, hij vertaalt belangrijke dingen voor ons.
We zijn onder de indruk van zijn zorg en aandacht voor ieder persoonlijk.
Inmiddels nu we wat langer komen,worden we herkend en dat is leuk.
Een mevrouw vroeg Linda mee naar haar kamer, hieruit blijkt dat men ons gaat vertrouwen.
Bijzonder is het om te zien dat er op een vast moment een rabbijn komt voor een paar jongens om hen te zegenen en de gebeden op te zeggen. Hij bindt de gebedsriemen bij hen om en doet de doosjes op het voorhoofd. Zo worden ze op een volwaardige manier behandeld.
Het is voor ons beiden een leerzame plek waarin we mogen geven maar zeker ook veel ontvangen.

Linda en Hendrien

.... en toen gingen we aan het werk

ons shabbatsbrood

Hier zijn we weer vanuit het Baanbrekershuis in Jeruzalem. De sneeuw is intussen bijna geheel verdwenen. Vorige week vrijdagavond hebben we voor het eerst samen Shabbat gevierd. Nelleke ging ons hierin voor. Het was bijzonder om dit samen te doen. 

De dagen er na moeten onze plannen vanwege de weersomstandigheden steeds worden aangepast. Er is geen openbaar vervoer en de scholen zijn ook dicht. Wel gaan we er lopend op uit, want er moeten toch boodschappen gedaan worden. Omdat we niet aan het werk kunnen, zijn we in de gelegenheid elkaar goed te leren kennen, iets wat ik als zeer prettig heb ervaren. Wennen is het echter wel wanneer je, zoals ik alleen woon.
Het sneeuwt gelukkig niet meer, de zon schijnt en vanuit ons huis hebben we een prachtig uitzicht op een besneeuwde Sionsberg. Een plaatje voor een kerstkaart.

Op dinsdag is de sneeuw zover weg gesmolten, dat er weer verkeer mogelijk is. We gaan op bezoek op de werkplek van Linda en Hendrien. 
's Avonds worden we gebeld. De dagbesteding is nog niet bereikbaar door de sneeuw. De vraag is of Nelleke en ik in het huis waar de mensen wonen aan de slag willen gaan, omdat  hulp daar nu hard nodig is.

Op woensdag is dus de eerste werkdag van Nelleke en mij.We worden rond 10.00 uur verwacht. Het is een hele reis naar een van de buitenwijken van Jeruzalem. Je kan echt merken dat het leven weer op gang komt. De eerste bus zit zo vol, dat we er niet meer in kunnen maar de 2e keer is het raak. Het is een uur reizen naar onze werkplek, dwars door de Mea Sheariem, de orthodoxe wijk van Jeruzalem.We zien veel joodse mannen in zwarte jassen met de kwastjes van hun gebedskleed duidelijk zichtbaar. Een hele andere samenleving dan die wij gewend zijn.

Op onze werkplek worden we ontvangen door de leidinggevende, die ons vertelt wat we kunnen verwachten. Daarna gaan we naar de afdeling. Er zijn daar 15 mensen die blind zijn en meestal ook een lichamelijke en/of verstandelijke beperking hebben. Sommigen hebben ook een gedragsstoornis. Enkelen kunnen een paar woordjes zeggen, maar het contact is soms erg moeilijk.


langzaam komt het verkeer weer op gang.

Bij binnenkomst valt mijn oog direct op een tekst uit Psalm 45:3 die in de huiskamer op de muur geschilderd is: "U bent veel mooier dan de andere mensenkinderen, genade is op Uw lippen uitgegoten, daarom heeft God U voor eeuwig gezegend." Als je dan zo geconfronteerd wordt met de gebrokenheid van onze schepping door het contact met deze mensen, dan realiseer je je hoe God naar deze mensen kijkt en met welk een Liefde Hij dat doet. Dan kan je Hem alleen maar aanbidden.
Het is een beetje wennen die dag voor ons beiden, de mensen daar spreken alleen Ivriet en het mijne is in het geheel niet toereikend. 
Ik vind het een zegen dat ik daar de komende weken de Liefde van Jezus mag uitdragen.

Op donderdag zijn we allemaal aan het werk. Het verkeer is nu goed op gang gekomen en de scholen zijn ook weer begonnen.
Wanneer ik op onze werkplek aankom word ik herkend door een van de mensen waar ik de vorige dag mee heb opgetrokken. Ze begroet me met een blijde lach en weet nog dat ik haar een paar Nederlandse woordjes geleerd heb.
Wanneer iedereen aanwezig is wordt er begonnen met het opzeggen van de gebeden. Iedereen wordt erbij betrokken en doet mee naar vermogen. Het is een Joods orthodox huis, alle mannen dragen een keppeltje en bij sommigen zie je dat ze een gebedsmantel onder hun kleren dragen.
Omdat de mensen niet naar het werk kunnen, wordt het werk naar de mensen toe gebracht. Ik heb geassisteerd bij het in zakjes stoppen van snoep. Sommige mensen zijn heel beperkt, maar ze zijn bezig. Het lijkt erop dat ze het leuk vinden.
Tijdens de pauze wordt het gedeelte van de Thorah, de Parasjah, die op vrijdagavond in de synagoge gelezen wordt, met de mensen besproken. Iedereen wordt hier weer bij betrokken. Deze week is het Exodus 1-4, het gaat over Mozes, Aaron, Mirjam en de plagen in Egypte.
's Middags ga ik met een blij gevoel naar huis, ik heb het idee dat ik iets heb kunnen betekenen.

Een keer in de maand, is er een ontmoetingsavond, alle N-'ers uit Jeruzalem en omgeving, zo'n 25 mensen, komen dan naar het Baanbrekershuis. Het thema van deze avond is LICHT. We hebben kerstliederen gezongen en verschillende mensen deelden iets met betrekking tot dit thema. Het was fijn om samen te eten en te bidden voor Israël en het Midden Oosten.

Wanda.

Jeruzalem onder witte deken

Uitzicht baanbrekershuis

Daar zijn we dan.... De wintergroep 2013. Nou, het is hier met recht winter.
Wat een avontuur. Gisteren zijn we aangekomen in twee ploegjes. Linda en Emmy zijn 's ochtends om 7.00 vertrokken vanaf Schiphol. Om 15.00 u geland in Tel-Aviv. De andere vier, Hendrien, Wanda, Nelleke en Loes vlogen met El Al en kwamen 17.30 u aan op de Luchthaven. Na de vliegreis nog een rit van een uur met een taxibusje naar het baanbrekershuis in Jeruzalem.  Na een lange dag reizen was iedereen ongeveer zo gaar als een klontje boter, maar heel blij om hier te zijn. Henny, onze coördinator, was al een paar dagen vooruit gereisd als kwartiermaakster. Zij had heerlijke pompoensoep gekookt, pita broodjes met een schnitzel en salade klaargemaakt.

We kwamen aan met regen, regen en nog meer regen. Sinds vanochtend genieten we van een sneeuwlandschap. We kijken uit op de Sionsberg en de Hinomvallei. Verbazing en opwinding alom in de groep. We zijn allemaal bezig van dit huis ons thuis te maken.

Emmy: Had ik nou mijn ski's maar bij me!

Vanmorgen eerst erop uit om boodschappen te doen, want er wordt aanhoudende sneeuw verwacht en dat zijn ze hier niet zo gewend in Israël. Dat betekent dat straks alles waarschijnlijk plat ligt. Vrachtwagens en bussen kunnen niet rijden en veel winkels zullen dichtgaan. Vanmorgen waren Henny, Nelleke en Emmy naar de supermarkt en de slager gegaan.

De slager was wel open, maar de slager zelf kon niet komen i.v.m de weersomstandigheden. We moesten gehakt hebben, maar het hulpje van de slager wist niet precies waar hij dat vandaan moest halen. Nelleke zag een gehaktmolen staan in de hoek van de slagerij. Het hulpje kreeg via zijn mobieltje instructies hoe hij alles moest doen. Een leidinggevende van de supermarkt kwam toen even assisteren. Een heel gedoe. Uit de gehaktmolen kwam weldra gehakt, maar nog van de vorige dag. Met het vloeiende Ivriet van Nelleke kon ze duidelijk maken dat we vers gehakt wilden. Nu maar veel cola drinken om de bacteriën te doden.



Ja, die korte broek kunnen we wel in de koffer laten.





Nog even dan vertrekken we naar Israel.
We hebben er zin in: 2 maanden genieten van het land, alle contacten, elkaar.
Lees en leef met ons mee! Via dit blog.
En..... reageer: door te klikken op Geen opmerkingen

Leuk!