.... en toen gingen we aan het werk

ons shabbatsbrood

Hier zijn we weer vanuit het Baanbrekershuis in Jeruzalem. De sneeuw is intussen bijna geheel verdwenen. Vorige week vrijdagavond hebben we voor het eerst samen Shabbat gevierd. Nelleke ging ons hierin voor. Het was bijzonder om dit samen te doen. 

De dagen er na moeten onze plannen vanwege de weersomstandigheden steeds worden aangepast. Er is geen openbaar vervoer en de scholen zijn ook dicht. Wel gaan we er lopend op uit, want er moeten toch boodschappen gedaan worden. Omdat we niet aan het werk kunnen, zijn we in de gelegenheid elkaar goed te leren kennen, iets wat ik als zeer prettig heb ervaren. Wennen is het echter wel wanneer je, zoals ik alleen woon.
Het sneeuwt gelukkig niet meer, de zon schijnt en vanuit ons huis hebben we een prachtig uitzicht op een besneeuwde Sionsberg. Een plaatje voor een kerstkaart.

Op dinsdag is de sneeuw zover weg gesmolten, dat er weer verkeer mogelijk is. We gaan op bezoek op de werkplek van Linda en Hendrien. 
's Avonds worden we gebeld. De dagbesteding is nog niet bereikbaar door de sneeuw. De vraag is of Nelleke en ik in het huis waar de mensen wonen aan de slag willen gaan, omdat  hulp daar nu hard nodig is.

Op woensdag is dus de eerste werkdag van Nelleke en mij.We worden rond 10.00 uur verwacht. Het is een hele reis naar een van de buitenwijken van Jeruzalem. Je kan echt merken dat het leven weer op gang komt. De eerste bus zit zo vol, dat we er niet meer in kunnen maar de 2e keer is het raak. Het is een uur reizen naar onze werkplek, dwars door de Mea Sheariem, de orthodoxe wijk van Jeruzalem.We zien veel joodse mannen in zwarte jassen met de kwastjes van hun gebedskleed duidelijk zichtbaar. Een hele andere samenleving dan die wij gewend zijn.

Op onze werkplek worden we ontvangen door de leidinggevende, die ons vertelt wat we kunnen verwachten. Daarna gaan we naar de afdeling. Er zijn daar 15 mensen die blind zijn en meestal ook een lichamelijke en/of verstandelijke beperking hebben. Sommigen hebben ook een gedragsstoornis. Enkelen kunnen een paar woordjes zeggen, maar het contact is soms erg moeilijk.


langzaam komt het verkeer weer op gang.

Bij binnenkomst valt mijn oog direct op een tekst uit Psalm 45:3 die in de huiskamer op de muur geschilderd is: "U bent veel mooier dan de andere mensenkinderen, genade is op Uw lippen uitgegoten, daarom heeft God U voor eeuwig gezegend." Als je dan zo geconfronteerd wordt met de gebrokenheid van onze schepping door het contact met deze mensen, dan realiseer je je hoe God naar deze mensen kijkt en met welk een Liefde Hij dat doet. Dan kan je Hem alleen maar aanbidden.
Het is een beetje wennen die dag voor ons beiden, de mensen daar spreken alleen Ivriet en het mijne is in het geheel niet toereikend. 
Ik vind het een zegen dat ik daar de komende weken de Liefde van Jezus mag uitdragen.

Op donderdag zijn we allemaal aan het werk. Het verkeer is nu goed op gang gekomen en de scholen zijn ook weer begonnen.
Wanneer ik op onze werkplek aankom word ik herkend door een van de mensen waar ik de vorige dag mee heb opgetrokken. Ze begroet me met een blijde lach en weet nog dat ik haar een paar Nederlandse woordjes geleerd heb.
Wanneer iedereen aanwezig is wordt er begonnen met het opzeggen van de gebeden. Iedereen wordt erbij betrokken en doet mee naar vermogen. Het is een Joods orthodox huis, alle mannen dragen een keppeltje en bij sommigen zie je dat ze een gebedsmantel onder hun kleren dragen.
Omdat de mensen niet naar het werk kunnen, wordt het werk naar de mensen toe gebracht. Ik heb geassisteerd bij het in zakjes stoppen van snoep. Sommige mensen zijn heel beperkt, maar ze zijn bezig. Het lijkt erop dat ze het leuk vinden.
Tijdens de pauze wordt het gedeelte van de Thorah, de Parasjah, die op vrijdagavond in de synagoge gelezen wordt, met de mensen besproken. Iedereen wordt hier weer bij betrokken. Deze week is het Exodus 1-4, het gaat over Mozes, Aaron, Mirjam en de plagen in Egypte.
's Middags ga ik met een blij gevoel naar huis, ik heb het idee dat ik iets heb kunnen betekenen.

Een keer in de maand, is er een ontmoetingsavond, alle N-'ers uit Jeruzalem en omgeving, zo'n 25 mensen, komen dan naar het Baanbrekershuis. Het thema van deze avond is LICHT. We hebben kerstliederen gezongen en verschillende mensen deelden iets met betrekking tot dit thema. Het was fijn om samen te eten en te bidden voor Israël en het Midden Oosten.

Wanda.