Om te beginnen als we s'morgens de bus instappen begint onze dag al zeer goed.
We worden namelijk begroet door een altijd vriendelijke en vrolijke chauffeur. Hij maakt iets moois van zijn beroep en heeft voor iedereen in de bus aandacht. Zelfs groet hij soms de mensen die bij de halte staan te wachten en zij groeten terug. Dit vinden wij bijzonder want dit komt niet vaak voor.
Hij weet inmiddels wat we hier doen en wanneer we terug naar Nederland zullen gaan.
Hij wenst ons standaard een goede dag als we uitstappen, met "Yom tov!"
Deze week werken we voor het laatst op onze werkplek.
We zien er beiden tegenop dat we afscheid moeten gaan nemen van de mensen met wie we een band hebben opgebouwd.
Bijvoorbeeld van Esther, een Iraanse Jodin die in de keuken op de vierde verdieping, de scepter zwaait.
Zij is samen met haar man en twee kleine kinderen ongeveer 20 jaar geleden naar Israel gekomen.
Zij moesten alles achterlaten. Haar man heeft nu een schoenenzaak en zij werkt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de keuken. Het leven in Israel is duur.Zij heeft een hartelijk karakter en is een soort moeder voor de afdeling. De bewoners noemen haar Etty.
Ook zij maakt er iets bijzonders van door bijvoorbeeld het fruit mooi gesneden op schalen klaar te leggen. Zij weet wat een ieder lekker vindt en heeft veel aandacht voor hen persoonlijk.
Het is nu een spannende tijd want haar eerste kleinkind kan elke dag geboren worden.
Ik, Linda, hoop ook voor het eerst oma te worden dus dat schept een band.
Gisteren had ik zelfgemaakte appelcake voor haar meegenomen, vandaag het recept, op haar verzoek.
Het is een fijn contact waar we allebei erg van genieten.
Ik zal haar missen!
Hagid, een bewoonster van diezelfde afdeling, kwam vandaag speciaal naar de keuken waar ik moest werken en gebaarde met haar ogen dat ik haar moest helpen met eten.
Zij kan nauwelijks praten maar gebaart met haar ogen en ik begrijp het.(gelukkig)!
Dit contact ervaar ik ook als heel bijzonder en haar zal ik dus ook missen.
Zo zijn er meer bewoners met wie we in een relatief korte tijd toch een band hebben opgebouwd.
Het is dan niet makkelijk om afscheid te moeten nemen, voor hen en voor ons.
Excursie naar Shilo.
Afgelopen zondag, zijn we een dag opgetrokken met iemand die hier al achtentwintig jaar woont en een gedreven verteller is. We stapten 's morgens vroeg in een gepantserde bus richting Shilo, een Joodse nederzetting op de Westbank.
Bij de ingang van de nederzetting stond een gedenkplaat met een prachtige tekst, vertaald staat er "Gezegend Hij die komt in de Naam van de Heer, gij zult gezegend zijn vanuit het huis des Heren.
Het is ook een streek waar zich veel bijbelse geschiedenis heeft afgespeeld.De tabernakel heeft hier 369 jaar gestaan, de plek is prachtig zichtbaar gemaakt door archeologen.
Er werd ons verteld dat hier de weg te zien is waar vrijwel zeker Abraham met zijn familie gelopen heeft.
Op deze plek heeft Hanna gebeden om een zoon en is haar gebed verhoord met de geboorte van Samuel.
Er is inmiddels een filmstudio gebouwd waar we een film over deze gebeurtenissen hebben gezien die geprojecteerd werd op ramen waardoor je het echte landschap bleef zien. Heel erg mooi.
In het bezoekerscentrum waar we ons opwarmden met heerlijke koffie ontmoetten we een aantal mensen die hier met veel bevlogenheid wonen en werken. Een van hen sprak Nederlands!
Het was een zeer enerverende dag met genoeg stof tot nadenken.
Vorige week waren we uitgenodigd op een feest speciaal georganiseerd voor de vrijwilligers van Israel.
Er was gezorgd voor de inwendige mens, met een hapje en een drankje.
Daarna konden we plaatsnemen in een grote zaal met podium. Er was muziek, zang en verschillende dansoptredens.Een aantal sprekers, waaronder de ambassadeur van Duitsland spraken hun dank uit aan de vrijwilligers.
Hij gaf zijn persoonlijke indruk weer van wat vrijwilligerswerk met je doet en sloot zijn toespraak ontroerd af. Dit was mooi om te zien.
Opvallend was dat van de 1500 vrijwilligers die jaarlijks naar Israel komen, er 70 % Duitse jongeren zijn. Een betrokken organisatie liet een video zien waarin Duitse jongeren Holocaustslachtoffers bezochten. Zij vertelden dat dit zowel voor henzelf als voor de ouderen zeer helend heeft gewerkt.
Bijzonder was dat er een vrouw in de zaal zat die dankzij het werk van Oscar Schindler, de vervolging overleefd heeft.
Er waren veel dankbetuigingen en dat heeft ons zeer goedgedaan. Een van de organisatoren sloot af met: "God bless you". Het was een blije en gezegende avond.
We kunnen terugkijken op veel bijzondere ontmoetingen. Zowel georganiseerd als zomaar spontaan.
Dit laatste moet ik zeggen, heeft ons wel het meest verrast. Mensen in de tram die vragen waarom je hier bent en dan heel dankbaar reageren en bevestigen dat het goed is dat je hier bent. Een glimlach op straat, een vriendelijke groet. Een vertaling bij een product in de winkel:)
Dit maakt ons bewust dat kleine dingen tot veel zegen kunnen zijn. We hopen dat we dit ook zijn geweest zijn op het werk en naar allen die we ontmoet hebben.
Hendrien en Linda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten